Zimą bywa zimno...

W mojej Holendrowni temperatura kręci się około zera, a nocą to nawet spada do -3... i spadł w nocy śnieg. Ale już przed południem nie było po nim śladu. 

Leniwe bałwany

W tropiki przeminęły papugi i motyle

Zardzewiały liście

Obnażone drzewo przed moim oknem

Straszy nocą

Brakuje białej pierzyny

Co otula zgrabiałe z chłodu gałęzie

A bałwany budzą się tak powoli

W sieni pachnie piernikiem

Odnalazłam z pomponem czapkę

Z zeszłego roku

A buty z poprzednich sezonów 

Wypchały się sianem

Gdy tuż przycupnęły nowe

I żeby choć jeden bałwan zapukał w okno....

I znowu "odsmażka"...

Też Pani Zima Odsmażona

To jest tak, jak to z końcem roku bywa:

Obiecuję solennie, że:

                         będę gotować,

                                 spacerować

                                      i MALOWAĆ!

 Ale wszystko to po Nowym Roku.

Już mi się nawet chce :-)

I tym optymistycznym akcentem

życzę Wam wspaniałych, godnych i pogodnych

Świąt Bożego Narodzenia

oraz

szczęśliwego Nowego Roku!

WSZYSTKIEGO NAJPIĘKNIEJSZEGO!

Archanioł Michael - i koniec "anielskiej serii".

Mój Archanioł Michael

Modlitwa do Archanioła Michaela

Zaopiekuj się mną...
Ochroń przed burzami
Zwalcz wszystkie smoki
Które czyhają u mego progu
Wypełnij pustkę wokół narosłą
Nie wskazuj mi drogi
Lecz usuń te kanciaste kamienie
Spraw, by radość życia we mnie nie zgasła.

No i żeby te deszczowe i ponure dni, puszysty śnieg przyprószył. Temperaturę życzę sobie maksymalnie -5. Tak wystarczająco, żebym mogła bałwana na tarasie zrobić. I jeszcze gwiazdka z nieba i kafelek z pieca, baaardzo by mi się przydały. I żeby nikt, nigdy mi ich nie zabrał. Ewentualnie mogę się z kimś podzielić posiadaniem 💗.

No i melduję, że odmłodziłam Archanioła Haniela, zamieszczonego w poprzednim poście. Chciałam najpierw, żeby był dojrzały, ale generalnie doszłam do wniosku, że staruchami nie będę sobie głowy i duszy zawracać ;-).

Tęsknota za Hanielem (Archaniołem zresztą...)

Hura, hura, po przeszło półrocznej przerwie wyciągnęłam farby!

A temat nowego obrazka wziął się z prowadzenia (ostatnio), wspólnych "interesów życiowych" z różnymi aniołami ;-). Nigdy wcześniej nie brałam ich na poważnie. Teraz też nie.... Ale jako inspiracja do marzeń, są znakomite. 

Również piosenki Kory & Maanam, były wcześniej inspiracją do moich obrazków. Połączyłam więc Anioła Kory Jackowskiej z łagodnym Archaniołem Hanielem, aniołem miłości. 

"Poprawiony" i odmłodzony Archanioł Haniel...ze swoją "poprawioną" ukochaną ;-)

No dobra, śmieszny jest trochę... No i tak ma być. Pogodnie. 

Wolność

 Pewne jest jedno: zamyka  mi się powoli pewna szaro-bura epoka.

Mama Żuka wychodzi z cienia. Zaszły zdarzenia, które pozwalają zamknąć epokę "ciążących zaskórniaków", wprowadzić porządek bytowania, skoncentrować się na najważniejszym. Na MNIE. Na Żukach i Żukowinach. "Na mnie", brzmi egoistycznie. Wiem. Tu chodzi mi głównie o malowanie. To było 100 lat temu... Zaczynam tęsknić. Ik heb zien.... 

100 lat? 100 lat temu Polska odzyskała niepodległość. Dla różnych, różnie to brzmi, jak różne są wymiary niepodległości. Mój wymiar jest nieadekwatny pewno. Niedługo będzie lat -dzieścia gdy jestem w mojej Holendrowni. Tę niepodległość widzę jakby z innej perspektywy. Urodzona i wychowana w głębinach komunizmu, zawsze podległa... Ciekawam, jak rozumieją niepodległość dzisiejsi młodzi "patrioci". Odnoszę wrażenie, że niewiele wiedzą o tej prawdziwej...

Poniosło mnie trochę w rejony, o których w "Mary czary" raczej cicho. Ale skoro zamykam pewną epokę, jestem, żyję i czasem myślę, to i bez takich refleksji się nie obejdzie. 

Czy czuję się Polką? Oczywiście! Chociaż czasami mi wstyd... Bardziej lgnę do poczucia, że jestem Europejką, z korzeniami w pięknym, dziwnym kraju, Polsce. I marzę o tym, żeby niektóre "świty" w kraju zrozumiały, że Polska jest w Europie, i że to jest piękne. A nienawiść, ("patrioci"?), to na pewno nie jest wyzwolenie z czegokolwiek...

Wracam sobie do mojego osobistego wyzwolenia. Zaczęłam prozaicznie, od trzech lampek wina Cabernet, (butelka z pomarańczowym korkiem), oraz wyszorowania łazienki, przy okazji farbowania włosów z wiekowych, siwych odrostów. Półpaśce, wysypy, wyrzuty i alergie, zaczynają mnie opuszczać. Wolność już blisko :-).

Zaczynam oddychać wątłą piersią. Samotność przeradza się w poczucie wolności. Nic i nikomu nie muszę. Gadam do portretu Reni, mogę powiedzieć jej wszystko, (wszystko co chcę), a ona mi nie odpyskuje... Mam obowiązki... tylko wobec siebie... Wolność... Właściwie to pierwszy raz w życiu czuję coś takiego. Mogę dokonywać wyborów, gdzie, z kim, po co i czy w ogóle... Ale najważniejsze, ze zaczyna mi się chcieć. Póki co odsmażam coś z serii "szpachelkowej", Bo nie wiem czy i kiedy do tej techniki wrócę. Kuszą mnie takie bardziej klasyczne portrety. I aniołowie...

Irysy, natuurlijk 

Zmieniłam też wystrój bloga, z szaro-burego na pogodniejszy. Jako, że się wyzwalam. Czarne precz! Mam jednak dalej problemy z bloggerem, który zablokował mnie na "Nieokreślonej przerwie na półpaśca", a ja jestem już kilka wpisów do przodu. W moich wpisach ten w/w juz nie istnieje. Próbowałam juz chyba wszystkiego- i nic. Stoi. Na pólpaścu. Uprasza się więc tych, którzy maja mnie na swoich "czarnych listach", aby spróbowali Mamę Żuka odswierzyć u siebie, lub klikac na tytuł główny. No, w mordkę, nikt mnie nie czyta!

Ślimak. (Wrażliwych i "sercowych", uprzedza się, że to jest horror)

Pewnego dnia, podczas "sznupania" w internecie, Mama Żuka (jednego i drugiego), natknęła się na informację o rewelacyjnym kosmetyku robionym na bazie śluzu ze ślimaka... To natknięcie się spowodowane było poszukiwaniem skutecznego środka, który pomógłby likwidować skutki wszystkich zaraz wizualnych, które od kilku miesięcy, falami lub stadami, atakują wynędzniałe doświadczeniem życiowym ciałko Mamy Żuka. Wyobraźnia zaczęła działać...

Przyszła noc.

..."Morfeusz puścił film w kilku seriach,

zaczęła działać snu maszyneria".... Fragment wierszyka Ludwika Jerzego Kerna p.t.: "Pluskwa".

Grupa "chyba naukowców", w fioletowych mundurkach (?), gumiakach i w okularkach, chodziła po polach i ścieżkach parkowych, zbierając do parcianych worków ślimaki. W laboratorium wysypali ślimaki na wielki stół. Była ich, biednych, ślimatych żyjątek, cała góra. W białych rękawiczkach, skrobali małymi, plastykowymi nożykami ślimaki i odrzucali, takie odskrobane ze śluzu, do wielkiego kosza... Śluz ślimaczy zebrany został do wielkiego gara. Oczywiście ideą "chyba naukowców" było zastosowanie ślimaczego śluzu przeciwko małym ranom i uszkodzeniom skóry u człowieka. Należało znaleźć jakiś kostropaty obiekt. Wyszli na ulicę. I złapali Mamę Żuka, przemykającą cichcem... Przywiązali do krzesła, bo M.Ż. broniła się resztką sił. PRZEZ TYDZIEŃ smarowali M.Ż. śluzem ślimaczym kilka razy dziennie, a na noc szczególnie grubo... Każdego ranka robili notatki w swoich kajetach. Ostatniego poranka - konsternacja. Nie, takiego efektu nie spodziewali się. - >jaki błąd popełniliśmy< - pytali jeden drugiego - >przecież na ślimaku goi się natychmiast i ma on zawsze takie gładkie ciałko...<

Bo efekt terapii ślimaczej był taki:

Mama Żuka po "transformacji"

Wysłano ją do starego sadu. Biedne żyjątko niech odpocznie... 

Mama Żuka postanowiła zaakceptować nową sytuację, bo: 

spokój i cisza,

   szum liści pod "posuwem",

      jak zechcę to się schowam do domku, który zawsze przy mnie, 

         i fajne te ruchome na czułkach patrzałki. 

A mówiłam/pisałam, że horror...

To jest próbny post

A więc muszę coś, "beleco" wkleić, bo Inspiracja wraz z moim Aniołem Stróżem zajęli się opróżnianiem butelki z "kakałkiem", w związku z czym zostałam samotna na polu walki. Nie tylko w kwestii pisania bloga. Więc odsmażam.

Obraz "Pajęczyna" już dawno nie istnieje... Ale tak jakby aktualny był... i wciąż się pajęczy.

Jeszcze trochę o tym moim smutnym Aniele Stróżu...

"Słowa są niczym. Ważne jest działanie". - Markus Aureliusz

No właśnie. Takie moje motto na dziś. Bo o czym pisać, gdy Anioł Stróż wiesza się na tobie i przygniata do ziemi wszystkie zmysły... Ani dychnąć. 

Niby jest, ale tylko udaje że jest. Bo zamiast być naprawdę, to staje się balastem. Wybrakowany jakiś. Czupryna w charakterze martwego naleśnika, wyblakłe, matowe skrzydła, cera sino-zmiętolona z wielkim pryszczem na brodzie. Wzrok opuszczonego spaniela, zamglony, jakby od miesięcy w zaświatach urzędował... Szatka anielska niechlujna...

Mój Anioł Stróż kryzysowy.

- A gdzie poświata anielska?- (pytam perfidnie). I widzę tylko łzę w tych spanielskich oczach...

- No dobra, (rzekł Anioł), skoczę po flaszkę, tę z tym "kakałkiem", co się go pije w dużych szklankach i z lodem... i pogadamy o strategii życiowej.

Popatrzyłam na Anioła Stróża przeciągle. No tak, (pomyślałam). On też jakiś zdesperowany.

Ale żeby od razu strategię?...

Ale grzecznie przystałam. W końcu, lubię to cacao...

Konsumpcja "kakałka" przy okrągłym stoliku.

Od razu zrobiło się jaśniej. Mój Anioł Stróż zaczął czepotać jednym skrzydełkiem i przestał się kruszyć piórkami. Wzrok nam się wyostrzył i... zamówiliśmy sobie wizytę u fryzjera. Z masażem :-).

Ciotka Strategia chciała się przyssać do naszego "kakałka", ale nie zdążyła. 

Anioł porwał mnie do tańca. Była to "bosanoga" z wyłamywaniem rąk. 

Przeżyłam.

A ciotka Stagnacja, obrażona, że dobrze się  bawimy... wyszła z domu. 

I hoooppa, i pióra i kwiaty we włosach, "bossanoga" działa!

Refleksje na temat tęsknoty.

Taki mały szkic do Anioła smutku". (No zmęczony jest, muszę go trochę powlec..)

Anioł Smutku za mną chodzi,

wlecze swoje skrzydła ciężkie.

Gdzieś poświata nam uchodzi,
Duch Ciemności
schował tęczę.

Nawet smutna jest Muzyka,

struna pękła 
w wiolonczeli.

Nikt się marzyć 
nie ośmieli...

Puste plany i zadania

kurzą się na karku,

a tu pusto w barku...
To co, że nie jestem
wesoła,
Tak czy siak mam                                                                                                                                          swego Anioła. :-)

                                                                                         

Tęsknota to po niderlandzku heimwee. Oznacza tu głównie tęsknotę za krajem, nostalgię. Czyli typowo jesienne nastroje... 

Terapia antydepresyjna Mamy Żuka

Czyli poradnik praktyczny Mamy Żuka (jednego i drugiego), na temat, jak przeżyć szczęśliwie depresję w depresji.

To tak w punktach będzie.

1. Należy postanowić, że będzie się realizować konsekwentnie pradawną idee, zabudowania regałem na książki wnęki przyokiennej. I w ogóle nie brać pod uwagę, że zdrowie i siły już nie te.

2. Rozmontować "bibliotekę niepubliczną" oraz stary, cholernie ciężki i brzydki regał, przygotowując go do wywozu przy przywozie.

3. Wymierzyć dokładnie wydumaną przestrzeń. 

4. Znaleźć w sklepie z rzeczami z drugiej ręki mebel, który dałby się zaadoptować do w/w pomysłu.

5. Zakupić:

    - n.p. srebrno-siwy regał ikeowski oraz przystawkę na płyty,

    - dwie puszki białej farby, 

    - piłę,

    - pakiet plastrów z opatrunkiem.

6. Sprawdzić czy ma się pozostałe materiały, takie jak śruby i śrubki, metalowe kątowniki, gwoździe, młotek, wiertarkę oraz środki przeciwbólowe.

7. Rozmontować z półek regał i regalik.

8. Przyciąć regał do wymaganych rozmiarów, wyciąć i podciąć co należy, biorąc pod uwagę kąty proste parapetu lub ich brak.

(W międzyczasie schnie wcześniej pomalowany stół na łapie).

9. Zakleić plastrem kolejny palec.

10. Pomalować na biało wszystkie części regału dwukrotnie.

11. W oczekiwaniu na wyschnięcie strzelić sobie następne dwa paracetamole i udać się na "foteldozbijaniabąków".

12. Zawlec na dywaniku łazienkowym wyschnięty regał bez półek z balkonu do sypialni. (To co, że się potargała moskitiera na magnesy w drzwiach balkonowych - w następnym sezonie kupisz sobie nową).

13. Za pomocą stołu i pobliskiego łóżka wytransportować regał na parapet. Wbić go i wmontować, kontrolując kreski, przywlec wąski regalik, powiesić go, przyśrubować do ściany obok.

14. Poszarpać konstrukcję sprawdzając czy drga. Nie drga. Założyć półki i wyretuszować montażowe zadrapania.

15. Zrobić sobie całodobową pauzę, pod pretekstem że musi dobrze wyschnąć i stwardnieć. Posprzątać bałagan budowlany. 

16. Posortować, odkurzyć, poukładać  na nowym regale książki.

Oto efekt końcowy terapii. 

Nowa Biblioteka Niepubliczna. Pod stołem maszyna do szycia, więc kącik "szyjny" też gotowy.

W oczekiwaniu na książki.

Ostatecznie można iść do psychologa albo nawet psychiatry, gdy znosi się ciężko żółknące na drzewach liście. Ale Mama Żuka (jednego i drugiego), ma swoje metody ;-). Łoj, gdyby to jej lekarz domowy widział.... ;-)

Schyłek epoki półpaśca skubanego.

Mam taką nadzieję... Że opuszcza mnie on - pozostawiając za sobą spustoszenie fizyczne i emocjonalne...

Jestem na etapie dostrzegania... 😊 oraz wymyślania nowych projektów 😊, do realizacji których jeszcze daleka droga... 😕.

Dostrzegłszy więc to i owo w mieszkaniu moim, oraz mając dzień lepszy z chwilowym przypływem energii - pogoniłam pająki. Następnie postanowiłam, że Pedro też będzie miał czyściutko. On też był chory, tuż przed atakiem półpaśca na mnie. Ma teraz problemy z orientacją i fruwaniem. Tak więc z wolnego, pokojowego ptaszka, stał się ptaszkiem klatkowym...

Chcąc mu dokładniej posprzątać, to po wyjęciu szuflady, użyłam rury odkurzacza by usunąć resztki i piórka z kątków... Wszystkie piórka... ↓

Tors dumny mu się nie zmieścił... tak się nadął...

Szybko wyłączyłam odkurzacz i Pedro "wypluł się" szczęśliwie do klatki... Tak, wiem, wiem. Wyrok w zawieszeniu na pięć lat dla mnie, za nieumyślną próbę wessania/zamordowania niewinnego ptaszka. Ale to wszystko wina półpaśca... Pedro nie odzywał się do mnie tego dnia, a nawet krzywo patrzył. Ale że ptaszek mój ma mały móżdżek, to do rana zapomniał o przygodzie z rurą.

Następny etap, to włączanie myślenia czasem... Co raz dłuższe bowiem są okresy bólu umiarkowanego :-). 

Przybyła jednak w chorobie refleksja dotkliwa: ogromne poczucie samotności. Bezradność w bólu, niemoc dotknięcia, przytulenia się... I takie tam drobiazgi jak brak mleka w lodówce...

Ale wracam powoli by żyć :-). Renia zawsze mówiła, żem silna kobita. Nie mogę jej zawieść ;-).

Zryw energii kreatywnej, czyli Dasia szaleje w ...sypialni.

Po przerwie stagnacyjnej spowodowanej gromadnym napadem negatywnych przypadków losowych, postanowiłam ruszyć jestestwo z "foteladozbijaniabąków". Tak, żeby bolało. Żeby ból fizyczny zatłukł choć na czas jakieś różne inne bóle plątające się głównie  po horyzontach dumania.

Udało się. Boooli...

Ale do brzegu: przemalowałam sypialnię. Rok temu strzeliłam sobie tam niebowy kolor ścian, co prawie od razu mnie wkurzało, a z czasem gryzło mi się z podłogą i pozostałą aranżacją. Aranżacja też się nie sprawdziła. Źle spało się na łóżku pod ścianą... Męczyłam się tak rok. 

I w końcu nadszedł ten dzień...

Kolor ścian wyszedł kremowy, czy coś, w każdym razie bardzo neutralny i jasny.

Rok temu miałam Renię w charakterze pomagiera siłowego, oraz mysz, która była głównym powodem pospiesznego remontu sypialni, (czyt. Safari). W tym roku wszystko zrobiłam SAMA! , a myszka pojawiła się już po remoncie, (m.i.n. na żerdzi Petra z dzwonkami).

Najgorzej było z szafą... Dopóki mogłam odpychać ją pupą, wspierając się o ścianę - szło. Ale na zakręcie brakło ściany. Sąsiad na wakacjach. Już myślałam, że będę rozkręcać. Ale po kolejnej próbie - drgnęła! Przesunęłam ją metodą ramienną.

Centymetr po centymetrze...

Nie ruszyłam jedynie regału z książkami. Obmalowałam go elegancko... Nowa aranżacja nie wymagała ruszenia, a na łóżku w nowym miejscu śpi się świetnie. 

No to kilka fotek:

Widok od drzwi (za którymi jest w/w szafa).

Po drugiej stronie

Biblioteka Niepubliczna, (głównie niderlandzkie wydania).

Skromny Dział Polski Biblioteki Niepublicznej.

Szafa z kryształowym lustrem, (tylko mi tu nie prychać ze śmiechu - to poważna robota była).

Kilka detali. Nareszcie wykorzystałam dawno temu zrobioną narzutę, obszywając nią wezgłówek łóżka i narzucając na fotelik.

Fotelik ma bardzo tajną skrytkę w siedzeniu (a nie pokażę!)

Lampka - czytaczka

Haczyki na szafie

Czytam aktualnie "do poduszki".

Powyższa akcja nastąpiła w minioną sobotę i niedzielę. Poniedziałek i wtorek regenerowałam się, a w środę postanowiłam wynieść do piwnicy poskładane w pomieszczeniu gospodarczym materiały malarskie. "Sprzątanie" zakończyło się katastrofą... W szafce piwnicznej wylało mi się kubełko niebowej farby, która spłynęła po szufladach na podłogę... A w czasie gdy walczyłam zbierając ją, przewróciła się moja torba na kółkach, gdzie znajdowała się jeszcze nie wyjęta farba kremowa... Torba jest do wyrzucenia. A resztą zajmę się jak dobrze wyschnie, by dało się pozbierać nie paprząc wszystkiego w koło. Kładę tę katastrofę na karb moich "siajmiatych" rąk, które tracą czucie, nie domykając, upuszczając i nie współpracując ze mną, szczególnie wówczas, gdy są mi niezwykle potrzebne. 

Ale i tak cieszę się, że jeszcze coś mogę, że świat się jeszcze nie zawalił, a ja jestem z Wami 4 lata!

Na jeżynach...

Wyszłam dziś z domu...

A jako że w moich regionach nadal tropiki, (ponoć jeszcze dwa do trzech dni), przyoblekłam się w "worek na ziemniaki" nr. 3, w kolorze czarnym, sięgający ledwie kolanek. Na jeszcze nie opuchnięte pęciny, zapięłam bardzo sportowe sandałki, przystosowane do wędrówek, niekoniecznie w ulicznych warunkach.

Zabierając ze sobą pudełko po 1/2 kilo lodów, wydawało mi się, że jestem dobrze przygotowana do penetracji plantacji jeżyn, którą onegdaj odkryłam na obrzeżach mego osiedla.

Błąd. Należało włożyć długie spodnie, bluzkę z długim bardzo rękawem, buty za kostkę (trapery), oraz rękawiczki płócienne...

No ale upał zaatakował umysł.

Rezultat zbiorów był jednak balsamem na rany kłute i drapane. 60 dkg jeżyn w półkilowym pudełku po lodach - trochę mnie zaskoczyło ;-). Dziś na obiad miałam jeżynową zapiekankę z owsiankową posypką. Satysfakcja podwójna, bo nareszcie mi się coś chciało... :-).

Przed "twórczością" kulinarną.

W towarzystwie herbatki.

Zanim doszło jednak do konsumpcji, obmyłam moje upocone i podrapane w jeżynach ciałko, konstatując, że miałam dużo szczęścia, bo żaden kleszcz mi się nie przyplątał. Widać w upały do norek się pochowały ;-).

Za kilka dni "pójdę w las" już lepiej przygotowana. Bowiem nabrałam ochoty na jakąś przetwórczość konfiturową, ale bez pestek jeżynowych.

Póki co, "liżę rany" wśród moich róż, (w pewnej odległości jednak od tych piękności z kolcami) ;-).

Rozpoczęło się drugie kwitnienie

I jeszcze jedno zdjęcie-meldunek: Petro (mój niebieski ptaszek), nadal mnie ignoruje, obsrywając namiętnie jeden z moich dzwonków...

Petro na żerdzi z dzwonkami.

Jestem

W chmurach...

Otwieram oczy
Świat nie stanął
Kula się toczy
Dzieci do szkoły
Gdzieś gra muzyka
A ból nie znika...

Jeszcze trochę... Powoli bardzo wracam. Jeszcze mi się nie chce, jeszcze nie mam planów i idei na budowanie nowej przestrzeni wokół mnie. Ale bywam tu i ówdzie :-). Czasem coś zjem, czasem coś wypiję i wystawię kolana do słońca :-). Polecam się łaskawej pamięci ;-). 

JEJ PORTRET

Renia, (25-05-1950 --- 07-06-2018)

Byłaś moją inspiracją
I moją błękitną fazą.

Nie zadawałaś się z dzieciakami
Ale rzucałaś się na każdego z pazurami
Kto chciałby mi krzywdę zrobić.

A ja
Nie rozumiałam
Jak można czytać z latarką pod kołdrą
I dlaczego prasujesz lewą ręką

I ja 
Już wówczas 
Malowałam w myślach
Twoje portrety

Piękna moja
Zawsze tyle buntu
Tyle ochoty do dyskusji 
W sobie miałaś
I Tyle miłości
Której okazywanie było tak trudne

Piękna moja
Tyle energii
Tyle ciekawości świata 
W sobie miałaś
I tyle mądrości dla innych
A dla siebie budowanie schodów

Piękna moja
Przytulam Cię całym sercem
Do kwiatów w naszym ogrodzie
I wiesz przecież
Jesteś na stałe w moim pokoju nad światem

Wsparcie...

Prośba ogromna...
Trzymajcie kciuki za moją BigZus.
Jej płuca nie chcą współpracować z ochotą na życie i radością dyskusji...
Przyjmujemy każdą drobinkę dobrej energii.

Rozmowy Mamy Żuka

Dla Mateusza (ur. 29. 05)

Patrzę na ciebie i nie wierzę...

Wciąż w umyśle moim mały żuczek

Co w trawie leży

Liczy mrówcze ładunki

Przęsełka gąsienic

Listeczki tej trawy po lewej stronie

Ledwo na papuśnych nóżkach stanąłeś

Biegniesz wciąż

I nie tylko przed siebie

Ileż to już kilometrów poznawczych

Broda ci rośnie

Grzywka siwieje

Żucze poczynania

Czasem wciąż w sferze przemyśleń

Czasem już w sferze osiągnięć

Zdobyte góry

Przepłynięte morza

Lecz jeszcze tyle krain niezdobytych

I lasów

Kula gnoju którą toczysz

Obrasta w obrazki w kamerze

W klucze do nowego domu

W części do "Dyskoteki"

W firanki do tracka

W ciekawostki ze świata

W doświadczenia najważniejsze

Patrzę na ciebie i nie wierze...

Kolaż Żuczkowy

Następny solenizant... A tak w ogóle, to znowu przeleciał przez moje gniazdo, (z piątku na sobotę). Było superowo. Taki tajfun w gnieździe osiadłej na nudnych laurach Mamy Żuka, bardzo dobrze robi na krążenie krwi. No i na menu na stole 😋.

Szparagi (z dodatkami)

Bef, który rozpływał się w ustach (tez z fasolką bo już była obrana)

Ślepota na urodę życia

Urodzinowy bukiet

Spacer

Do parku wybrałam się słonecznego ranka

I myślałam, że jest on tuż za rogiem

Lecz był on już za drzwiami sieni.

W sąsiednich ogrodach

Wśród szalonej zieleni

Kwiaty wybuchały kolorami

Tam czerwień

Tam żółte iskry

Tam amarantowe ogniki.

A niebo takie błękitne było

Jak na wyretuszowanych fotografiach z wakacji.

Delikatny wietrzyk 

Łagodził figlowanie promieni słonecznych

Po odsłoniętych ramionach.

Codziennie chodzę tędy 

Od lat...

I nie widziałam?!

Tak, wiem:

Ślepota "gęstości pod sufitem"

Ślepota splinu i kolejki problemów

Zakłada klapki konia na oczy.

Ale nie daję się przecież. 

Weszłam w łagodny cień "mojego parku".

Pachnie spokojem/niepokojem

Nowe ptasie pokolenia panują

Na straży huba stuletnia stoi

Fontanna tam gdzie zwykle

I ta wieża mieszkalna

Jak forteca broniąca dostępu do "mojego parku".

A ja taka ślepa byłam...

Kilka ilustracji do powyższego tekściku.

To właściwie ogród-park w prywatnej rezydencji na tyłach "zameczku"

Jeden z mosteczków

Huba wiekowa

Tata łabądż

Kaczy tata

Kacza mama z przychówkiem (w trawie schowanym..)

Pani łabędziowa z potomstwem

Za pochyłym drzewem jest fontanna. Naprawdę :-)

Brama boczna "kasztelu"

Od głównej bramy

Próba zbliżenia...

Od tyłu...

Sesja "zamkowa" zakończona :-)

Melduję również, że w mojej budce ptasiej (na trzecim piętrze) i w tym roku wykluły się sikoreczki. Trzy widziałam na własne oczy wyfruwające na pobliskie drzewa. Było jeszcze jedno maleństwo przed nimi (wcześniak...), które nie przeżyło zimnej nocy na betonowych kaflach. No cóż. Nie ingeruję w naturę. I tak troszkę babcią się czuję 😉.

A kuku... i fruuu

Przystanek u sąsiadki.

A kuku... następny jestem, tata woła...

No co... skrzydła w ruch!

Rodzic dumny...

A drugi rodzic na gałęzi mini jabłonki. 

No to buziaki 😘