STAROŚĆ NIE RADOŚĆ...

Chodzi o to, że nie udaje się już tak jak kiedyś robić kilka rzeczy na raz. Bo to i siły i zdrowie nie to, koncentracja się sypie, pamięć zawodzi, a karteczki do zapisywania wszystkiego o czym należy pamiętać, znikają tajemniczo.

Trudno mi to zaakceptować... Bo nawet jak zrobię sobie plan działania, to wystarczy małe, nieoczekiwane coś, by powstał chaos w mojej głowie. 

I to, (doszłam do takiego wniosku), nie jest depresja w depresji... to już starość upierdliwie dobija się i doprasza akceptacji. 

No więc zwalniam. 

Unikam chaosu.

Robię coś pojedynczo.

Albo i nie...

Włączam swoje domowe kino n.p...

 

Ale czasem mam chęć na działalność jakąś. No i dziś nadszedł ten moment :-)

Moją relację zacznę od Gródka Przypałacowego. Mój Pałacyk bowiem jest dopiero Cykiem. Zaś gródek przygotowany jest do sezonu. Mniej więcej...

Budowa Gródka okupiona została... no, została okupiona i już...

Pierwsza wizyta:

Chaszcze po pas a w rogu dwumetrowy rododendron.

No i cegły oraz kafle tarasowe na całości...

Widok na Cyk od strony rododendrona.

Pięknie, prawda?...

Gdy miałam już klucze i przyjechałam oglądać i spisywać usterki, Gródek był wygolony, (razem z dzikimi bluszczami, które chciałam zachować).

Róża od sąsiadów

I ukazała się w całości powaga sytuacji ogrodowej... Przecież ja chcę sadzić, plewić, kopać nawozić i kosić trawę... 

No więc do roboty! Realizować chcenia:

Pierwsze cegiełki wykopała Siostrzenica, dając początek "skalnemu ogródkowi".

Dalej, kawałek po kawałku kopałam sama.

No nie tak całkiem sama...

W 2 dziury po betonowo/ceglanych blokach z poucinanymi drutami po lampach, wsadziłam:
1. różę, 2. minijabłonkę. 

Oczywiście naczelny wartownik domostwa kontrolował wszystko.

Wykopaliska i budowa trwała dobry miesiąc... "Tymi ręcami". Bez taczki.

Cegły wykorzystałam do "aranżacji" Gródka.

Największy i najtrudniejszy... Trzeci betonowy blok. Wylądował przy przyszłym skalnym ogródku.

No. I udało się uformować "ścieżkę rowerową" po mojej myśli.

A tak dla lepszej orientacji to wrzucam plan Gródka. Taki "mniejwięcej". Bo to nie wiadomo co się jeszcze w tej kwestii wykluje... 

Była to część 1-wsza z serii "Przeprowadzka".

UWAGA, UWAGA!!!

DODATEK SPECJALNY DO SCENARIUSZA FILMOWEGO P.T.: "PRZEPROWADZKA", odcinek 1-wszy: "GRÓDEK"

Zaprzężona do kamulca liną kapitańską, ruszyłam... Drgnęło i dało się przeturlać do przyszłego skalnego ogródka.

OBIECANKI CACANKI.....

 

...a głupiemu radość... chciałoby się powiedzieć...

No cóż... To jest dopiero "pokój nad światem"... Tak wysoko, że nie mogłam dotrzeć do "wirtualnego realu".

Spowodowane to było:

- przeprowadzką

- odgruzowywaniem

- budowaniem oraz aranżowaniem

Następnie:

- brakiem dostępu do internetu, (teraz mam ale zastępczy, więc nie zawsze pracuje tak jak bym chciała

- a ostatnio to nawet prąd mi fika.

  Jak by to powiedzieć... SAMO ŻYCIE. A inaczej mówiąc, spełnianie marzeń nie jest proste. Ale jakie cudowne! ,(poza, naturalnie, satysfakcjonującym bólem rąk, kręgosłupa i karku, stóp, kolan i.t.p. i i.t.d.). Ci, którzy stukali się palcem w głowę słysząc o planach przeprowadzkowych, widząc teraz efekty mojej pracy i pasji jaką w nią wkładam - odpuścili. 

Ale do rzeczy:

NIE BYŁO MOŻLIWOŚCI, ŻEBY USIĄŚĆ DO LAPKA. I dawać relacje na bieżąco. Materiałów jednak nazbierało się tyle, że... nie wiem od czego zacząć... Wrzucę więc na początek jakiś kolarz z... samych początków :)

Albo nie... Najpierw kilka krykloczków dotyczących wiernego towarzysza moich szalonych poczynań, psiunia Jazza, mini lwa, Blondi, białej foczki, futrzaka, Nufnola, Snupiego i.t.d. Krykloczki wzięte i "dopracowane" oczywiście z dokumentu dla potomnych mych, p.t.: "Dziennik a nawet nocnik".

To ja sobie odpuszczam na dziś kochani... Ale mam już gro posegregowanych zdjęć :). No i wiadomo od czego zacznę następny wpis.

Od początku... nowego etapu w moim życiu oczywiście. Tak więc: ciąg dalszy nastąpi :)

 

Zawieszenie...

 Dzień dobry. 

A nawet słoneczny.

Zawiesiłam się tutaj, na FB, oraz w "Dzienniku a nawet nocniku", którego nie tknęłam od wielu tygodni.

Powodem jest nie tylko Jazz, ale również spełnianie marzenia, p.t.: "Domek z normalną pracownią oraz ogródkiem". 

Jest. Dochrapałam się. 6-9-2021 odebranie kluczy i podpisanie kontraktu.

Przed laty namalowałam obrazek, powstanie którego sprowokowane było powrotem do kraju Magdaleny. 

Domek marzeń, z ogrodem, werandą, prawdziwą pracownią, i.t.d...

Domek miał być też "siedliskiem". Zjazdy rodzinne okraszane dyskusjami nie tylko o sztuce, wspólnym gotowaniem, ładowaniem akumulatorów na życie poza "siedliskiem".

On, ówczesny, rzekł: "... zrobię to dla Ciebie". 

Oczywiście... życie pokazało środkowy palec. Nie tylko w kwestii spełniania marzeń...

Ale gdy teraz, po raz kolejny powstałam z gruzów, stwierdziłam, że to, (być może), ostatni moment jest. 

Ostatnia szansa. 

Oczywiście że marzenie o wielopokojowym i pokoleniowym "siedlisku", okrojone zostało przez realia. 

HEIMWEE 

przeważył...

Wiem jedno, że muszę coś robić, (nawet ponad moje siły), by przetrwać... Więc przeprowadzam się do domku, gdzie roboty jest na 2 lata, a może do końca życia.

I aktualnie domek marzeń wygląda tak 😍🥰😍😍💖:

Ogródka "na zadku" nie pokaże Wam, póki co, by nie siać paniki ;)

To jest projekt życia. Będzie pięknie 😍🤗😁🤩.

No to, kochani, do zaś

Ogłaszam zawieszenie na czas nieokreślony! :-) :-)

IDZIEMY NA SPACEREK (esej bardzo poważny)

 Jestem sobie piesek mały

Co się bardzo lubi pieścić

Taki "pieseł"

Co to cały

Do plecaczka możesz zmieścić

Jestem bardzo grzeczna psina

Czasem słyszę: diable jeden

Lecz niewinna moja mina 

Gdy pogryzę rzeczy wiele...

I ze swym temperamentem

Czy słoneczko

Czy wiaterek

czekam na te słowa święte:

Dżez, idziemy na spacerek

Lubię wszystko co się rusza

Fruwa

Pływa

Lub się gapi

Tylko kotek się napusza

Nie chce ze mną się pobawić

Bo ten kotek gra tu szefa

(Dwa spotkania nasze były)

Syczy

Drapie

I ucieka

Choć ja jestem taki miły

O!

Stokrotka!

Jaka słodka

Ja bym może ją dosłodził

Ale może mi zaszkodzić

I w ogóle ta natura

Ta nie wyjdzie nigdy z mody

Lecz dlaczego moja pańcia

Nie chce do zielonej wody?

A co tak biało?

Tutaj też coś bzyka...

WOW, ale duża micha z wodą...

I coś tam pływa...

Udam, ze mnie nie interesuje ta woda, może uda się podejść.

No dobra, następnym razem...

Makówka bez liści? Da to się zjeść?

Jak dostać się do bzyka?...

E tam, skarpeta lepsza jest.

Yyyy... ja tylko patrzę...

Ech jak cudnie...

Próba rowerowa

Piłeczka najlepsza, tę serwetkę później dokończę.

Za sugestią Marty UK, zamieszczam część zdjęć :-)

Do wkrótce! 

NIE MIAŁA BABA KŁOPOTU, SPRAWIŁA SOBIE PSA...

 Pies jest psiuniem rasy Dwergkees, (Krasnolud kees, czy inny Maltańczyk), ma na imię Jazz (Dżez). Ma 9 miesięcy.

Po 2 miesiącach poszukiwań małego, spokojnego psa, który nadawałby się na terapeutę w apartamencie, natknęła się Żukowa Mama na zdjęcie małej białej kuleczki ze szpiczastym noskiem. Pieseł (przyp. Gordyjka), opisany był jako rewelacyjny, przyjacielski z paszportem, szczepieniami i.t.d. około trzymiesięczny szczeniak. Rydzyk... sorry.... ryzyk/fizyk. Miłość od pierwszego wejrzenia zadecydowała...

Z Belgii przyjechał przestraszony, zabiedzony, oblepiony trocinami z kojca, szczeniak. Nie miał (jak go przedstawiono), 9 tygodni, a 9 miesięcy. Nieważne. Miłość od pierwszego wejrzenie nie patrzy na takie szczegóły. Żukowa Mama dokonała reszty formalności, pozbierała dokumenty i kwity i przytulając małego do wątłej piersi przyniosła do domu.

Jazz był tak słaby, że zrobiwszy 3 kroki, "grzebał" sobie gniazdko w trawie, kocyku czy podłodze, zwijał się w kłębek i zasypiał. Wieczorem zaczął jeść i pić. Z rezerwą i pośpiechem, jakby się bał, że ktoś mu zabierze, wyrwie i zje wszystko...

Jazz nic nie mówił. Z paszportu wynikało, że urodził się w Czechach. O hodowlach tamtejszych usłyszałam straszne rzeczy, że n.p. podcinają szczeniakom struny głosowe, żeby nie szczekały... Biegunka nie ustawała, choć nabrał siły na tyle, by wyjść na spacer w koło domu. Ż. M. zamówiła się z Jazzem u weterynarza. 

Na miejscu okazało się, ze Żukowa Mama kupiła sobie psinę z nielegalnej hodowli, ratując tym samym życie maleństwu. 

Po gruntownym przebadaniu i wymacaniu, Jazz dostał krople do uszu z antybiotykiem, witaminy, preparaty przeciw robalom i "uspokojenie" jelit, oraz całą listę wskazań i przeciwwskazań. Po pierwszych ozdrawiających dawkach dał głos... 😍. Szczeknął.

Po 10-ciu dniach na kontrolę. Sukces. Personel kliniki dla zwierząt został obszczekany i obwarczany. Przybyło mu 17 dkg. To nie dużo. Ale biorąc pod uwagę, że nadal biegunkuje (zostało przebadane, nie ma żadnych niebezpiecznych chorób), to i tak sukces. Pańcia i Jazz zostali pochwaleni, a z medykacji została im tylko konsekwentna dieta... No cóż, przeżyją i to.

Jazz jest szczekającym pieszczochem. Wesołym, skorym w każdej chwili do zabawy, uwielbia małe piłeczki i liska z piszczącym ogonem. Nie lubi bawić się sam, przez co pańcia przebywa często na kolanach, by wygrzebać spod kanapy piłeczkę. Łatwo trenuje się na dwujęzycznego psa 😁.

No to może zdjęć kilka? 😊

Odsypianie i relaks u pańci

No, to jest właściwe łóżeczko... ładny kolor i cudak do gryzienia

Poznawanie domostwa (i u tego goscia w kapeluszu...)

SPACEREK! No co, bardzo grzeczny jestem :)

Jeszcze dużo by pisać... N.p. o tym co gryziemy ukradkiem a co oficjalnie. Czego nauczyliśmy się już, a co uczymy pańcię... Ale to w następnych relacjach :) Jak również opis pierwszych, w żyłach mrożących przygód Jazzowych.

EPITAFIUM DLA RENI Z JAZZEM W TLE

 Wchodzę do pokoju

I już wiem

Że jest ktoś

Kto cieszy się na mój widok

Kto wyszarpuje spinkę z moich włosów

Kto sprawdza czy dobrze wymyłam uszy

Z radosnym popiskiwaniem

Kręci się w kółko

Znacząco patrzy na moje buty

I na czerwoną smycz

Idziemy

              

   

           

           

           I nagle moje serce stanęło na chwilę

           Ucisk w piersi wstrzymał oddech

           A słońce osunęło się do moich kolan...

           Data  7  CZERWCA

           Dopadła mojej krtani...

Trzy lata temu odeszła Renia

A nadal mam przed oczami 

                                                           Jak walczy ze snem

                                                           Który prowadzi w nicość...

Mój mały biały Jazz

Szarpnął do gołębia

Ocknęłam się

Idziemy

Idziemy dalej

Mimo wszystko....                        

                                                      

 

 

 

JEST TAKI KTOŚ.....

 ..... kto bardzo dba o to, żebym nie popadła w rutynę pandemiczną, czy innego doła przed/wśród/czy poświątecznego... Dopasowuje on moje fizyczne możliwości, lub niemożliwości, do swoich szalonych pomysłów. A mnie w to graj... W końcu Kapitan Jos będzie mieszkał w zielono/żółto/szaro/niebiesko i kto wie jeszcze w jakich kolorach, nie ja. Ale ja wyżywam się kreatywnie i dobrze mi z tem :-). Na jego ścianach zresztą. No i w życiu tak świetnie się nie bawiłam przy pracy z kimś. Śmiesznie jest i tyle. Mam aktualnie trzeci dzień "wolnego". Odkopałam moje Ciptaszki, wyszorowałam ich willę, poidełka, zrobiłam kąpiel spryskiwaczem do kwiatków... Uzupełniłam też mój "Dziennik a nawet Nocnik". I wracam na chwilę tutaj. Bo zadania się piętrzą, przyjacioły czekają na ilustracje do książek, puste blejtramy nudzą się pod ścianą, (obsrywane przez Ciptaszki), nie mówiąc o tym, że praca na parterze narobiła mi chęci na malowanie własnych ścian... na neutralne kolory oczywizda.

 No to zamieszczam kilka zdjęć.

Bardzo proszę o "niekomentarze" na temat mojej sylwetki... Tak, jestem gruba. Naturalnie jest to wina pandemi...... i roweru, który nie chciał ze mną współpracować.

Te zdjęcia to już zestaw świąteczny w moim Gniazdku na trzecim pietrze.

No i mój Żuk Pierworodny miał urodziny. Powstał więc szybki krykloczek z okazji.

To do następnego, (o ile ktoś tu jeszcze zagląda). 💗💗💗💗