O CHOREJ GŁOWIE ŻUKOWEJ MAMY

 Kiedy w niedzielę Dziewczyny weszły do Jaskini Hazardu pod numerem 18  i zobaczyły przemeblowanie:

- Wiesz co, TY NIE JESTEŚ CHORA! - wykrzyknęła Dorotka (ta malusia),- chyba że na głowę... - dodała brutalnie.

Ewunia (duża , piękna kobieta), zerknęła do środka i tylko mlasnęła z dezaprobatą.

A było tak:

Ponieważ od dawna wiadomo, że Żukowa Mama, pod wpływem stresu idzie golić trawę, skopać ogródek, zrobić jakiś remoncik, albo przemeblowanie; to nie dziwota przecież, że po dwóch dniach walki z bankami i urzędami koleżanek Polek w Holenderii - pójdą w ruch siły nadprzyrodzone. Tym razem odezwały się geny po Buni, która kilka razy do roku samodzielnie robiła przemeblowania, (podkładając pod nogi ciężkich, prawdziwych mebli - kartofle), i malowała mieszkanie w pastelowe pasy przez sufit, w dobie gdy w modzie były szlaczki i rzucik na ścianie.

     [Taka rodzinna anegdota: Wraca tato z jakiegoś poligonu. Mama (zw. później 

      Bunią), prezentuje nową aranżację. - "I co ty na to?" pyta. - tato - "Jest OK. Ale        wiesz, ja bym ten piec przestawił koło łóżka, a to okno przeniósł na tę ścianę".]

Nie dziwota więc, że banda chorób Żukowej Mamy pochowała się po nieużywanych w tym momencie kątach. Ujawniła się Adrenalina, która pokona każdą niemoc. 

Żukowa Mama planuje...

Oczywiście, że później nie można wstać z łóżka, nie wiadomo gdzie włożyć opuchnięte rączki i.t.p. Ale proszę mi wierzyć. Wszystko jest wkalkulowane w jestestwo Żukowej Mamy. Czego, niestety, nie mogą zrozumieć bliźni...

Psinek już się przyzwyczaił. Ciptaszki przeszczęśliwe z willi na szafie, choć główny punk obserwacyjny jest nadal na żyrandolu....

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

I z innej beczki p.t.: MELANCHOLIE ŻUKOWEJ MAMY

Patrzy na ekran TV

A z boku

W tym małym oknie

Tyle się dzieje

Noc

Noc szaleje

Trochę wiatrem

Trochę deszczem

Straszy trochę mokrym świszczem

W świetle nocny motyl moknie

W ciemnym oknie

Oczywiście, że z dzieła dla potomnych, p.t.: "Dziennik a nawet Nocnik"

I znowu śnią mi się dziwne drzewa

Zaplątane w dojrzałość

Zrośnięte sękami wspomnień

Gdzie gałęzie

Jak strzała kupido

Sterczą na boki w przestrzeni

Przewiązane porami roku

Notatka z DanN

O MOCACH I NIEMOCACH ŻUKOWEJ MAMY.

Żukowa Mama zasiadła przed mały ekranik z doczepionym do niego blacikiem, który to blacik świecił tajemniczymi znaczkami. Z namaszczeniem i bojaźnią w jaźni, zrobiła literkę Ż.... - YEES! Hurra! - krzyknęła radośnie i poczyniła następne próby: 

? czek, 

@#$%^czek, 

YYYY czek, 

=+x 

- wszystko na swoim miejscu.

Radość Żukowej Mamy nie miała granic. Co za frajda pisać!

Po wielu, wielu tygodniach niemocy fizycznej i technicznej (z lapkiem też), nadeszła moc.

MOC JEST Z NAMI! - rozległo się po kątach Capałyku.

A co działo się tu w międzyczasie? Niewiele i wiele. Zależy z której strony patrzymy.

Ważne jest to, że przed wakacjami rozpoczął się sezon "Jaskini Hazardu". Spotykają się trzy kobitki w słusznym wieku, to tu, to tam. Spotykają się głównie "dla jaj", ale w ruchu są również drobniaki. 

W Jaskini Hazardu nr.1

Czasem na FB Żukowa Mama wrzuca zdjęcia innych, (niż obrazki), swoich "rękoczynów". N.P. nowy stoliczek przy kanapie:

Stolik ze starego zegara znalezionego na śmietniku. Na stoliku panierowany kalafior czeka na konsumpcję.

Tu jeszcze schnie

A to zdjęcie zaplątało się. Jest tu jednak mowa o żaluzjach, które Żukowa Mama sama montowała. Oj, ciężko było...

Inny stoliczek...

Oprócz stoliczków i żaluzji działo się w Gródku:

Widok z pod okna "królewskiej sypialni"

Okrojony widok z drugiego końca czyli badziew tylni...

Donica na brzydkim murze z własnym solarkiem ;)

Bistro przygotowane do sezonu...

Łatanie dziury w płocie

Widok "na zadek"

Kontrola "na przodku"

Żukowa Mama przeprasza za jakość zdjęć. Tak lecą z telefonu...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Już trochę zapomniałam "jak to się robi"... z tym blogiem. Ale wieczory dłuższe i chłodniejsze, to sobie przypomnę ;)

"Letnie parasolki w Roermond"

 Nowy obrazek schnie sobie. Miałam dużą frajdę w malowaniu go. Jeszcze większą gdy złożyłam podpis, (dla potomnych 🤪). Obrazek bowiem zamówiła Liliana/Ewa.

Kupiwszy inny z serii "roermondskie klimaty", poczuła niedosyt posiadacza "sztuki dagmarczej" (?!?!??!!) 😁. Zamówiła obraz na podstawie zdjęcia-wspomnienia, 

z czasu gdy zjechała do Roermond. Tytuł obrazka to oczywiście: "Relaks Ewy pod letnimi parasolkami w Roermond". Tak, żeby nie było wątpliwości.... ;)

Płótno 60 x 80

Przypomnę jeszcze poprzedni p.t.: "Rynek w Roermond"

A ten ma 80 x 60 :)

Powody do krykloczków zdarzają się nadal, ale generalnie Żukowa Mama jest sprawna fizycznie i umysłowo (?).....

"Upadłe madonny" oraz "chłopczyk ze sfilcowanym psem"

 A kuku...

Jestem, żyję i mam się całkiem nieźle, (jak na ryczącą siedemdziesiątkę)...

Dzieje się wiele, a że tempo działalności różnej zwalnia, to koncentracji starcza na śledzenie wiadomości oraz krótkie rozmówki na FB. Blog stoi odłogiem. 

Ale przychodzi taka chwila,

     taki moment i tęsknota za znajomymi z blogowiska,

        że Żukowa Mama siada przy lapku

           i wspomagając się dziełem dla potomnych p.t.:

                Dziennik a nawet nocnik,

                      PISZE....

Ta chwila właśnie nastała. Żukowa Mama chce wykorzystać ją do cna. Złapać za łeb i wyssać do korzeni...

W przerwach ciężkich, coraz cięższych, ulubionych ale zawsze kreatywnych robót, Żukowa Mama próbuje malować. Jak jest zamówienie, to jest większa motywacja i może nawet jakieś dudki wpadną. I tak oto powstał ostatnio portrecik "Chłopczyka ze sfilcowanym psem".

Generalnie życie Żukowej Mamy kręci się wokół dopieszczania Capałyku i Gródka, co kontrolują i komentują współmieszkańcy:

Szczęśliwy pies Jazz i Ciptaszki domowe, (te nadworne nie wtrącają się).

 

Ale jak to bywa często u Żukowej Mamy - nie obywa się u niej bez wypadków. A nawet, powiedzmy sobie szczerze, upadki i bolesne zdarzenia są jakby wpisane w świat Żukowej Mamy. Do bardziej dotkliwych zaliczyć można nadzianie kręgosłupa na róg opieradła drewnianego krzesła. Szczęśliwie, zarówno krzesło jak i kręgosłup przetrwały. A żaluzje zostały zamontowane przez Ż.Mamę.

To było urwanie folii od szyby...

Malowanie ścian obyło się bez wypadków. W przemeblowaniu i ustawianiu mebli pomogła Liliana. Duża, piękna i silna kobieta, która lubi jazz i bleus. 

Przed kolejną już jazzową imprezą, postanowiły dwie niewiasty napić się zasłużonego drinka w Gródku. 

Liliana usiadła na starym, plastikowym krześle ogrodowym..., które bez ostrzeżenia rozjechało się na boki. Na szczęście upadek nie był bolesny. 

O odpowiedniej porze Liliana i Żukowa Mama udały się do jazzowej knajpki gdzie odbywał się koncert.

Było świetnie, jak zwykle przepyszna atmosfera. 

Powrót do domu o północy brzmiał śmiechem "rozdżezowanych" niewiast. 

Już prawie przy domu. 

Jeszcze przejść przez ulicę... 

Podczas zejścia z krawężnika Żukowej Mamie "ułybła" się noga...

Tym razem upadek był dotkliwy. Ukręcona prawa stopa, potłuczone lewe kolano i prawa skroń... No trzeba mieć talent...

Gdyby nie młody rozwoziciel pizzy, byłoby, ech.....

Po tygodniu: w pęcinie zaczyna wyłaniać się kostka, a czarno/granatowa skarpetka blednie w kierunku bordo...

Zimowy spacer

 

Zimowy spacer

- Nie bój się kochanie

pomogę przejść ci przez ten krawężnik

- Tak

Wiem

Zawsze mogę liczyć na ciebie

- Ile lat jesteśmy razem?

- 50 kilka?...

- Tak

Wiele zamieci jest za nami...

Kocham cię wciąż

-Musimy się ruszać

WIESZ, ŻE TO MOŻE BYĆ NASZ OSTATNI SPACER....

- Tak, wiem kochanie, musimy się ruszać...

Tuk, tuk, laseczka.... 

Obrazek inspirowany wpisem Ultry: 

 https://bezpukania.wordpress.com/2024/01/16/czasem-zycie-moze-byc-urocze-bajko-ty-moja/

Dodatek specjalny!

Chętnie sprzedam.

PRZEDŚWIĄTECZNY SEN ŻUKOWEJ MAMY.

 Kiedy Żukowa Mama w końcu usnęła, (gdzieś około 2-giej w nocy), zaczęły się przesuwać zlodowaciałe obrazy.

Taka zimna

Przeszywająca chłodem

Raniąca różowym słońcem

Zima kolorowa (jak to u Żukowej Mamy).

Żółty blask ogrzewał widok tu i tam. (Jak telefon z Anglii czy z Żukowszczyzny, lub zdjęcie kolorowego śniadania z Berlina).

Nie było tak źle. Ale generalnie.... zimno. Jak to zimą.

Kiedy "kamera" opuściła lasek na horyzoncie, przesuwając się po bruzdach pokrytych śniegiem, ukazała się zlodowaciała w bezruchu choinka.

 Stała tak nad brzegiem urwiska, w dziwnej pozie, jakby zastygła w zastanowieniu:

Cofnąć się w bezpieczne pole, czy dać krok naprzód w niewiadomą przepaść...

Z SERII : ROZSTANIA ORAZ INNE KATASTROFY W ŻYCIU ŻUKOWEJ MAMY...

 

Czepiam się pazurami księżyca...

           TAK BARDZO...

Chciałam być kochana bez zastrzeżeń

Być kochana

   Jak - wiatr który jest

      Jak deszcz - gdy czasem dokucza

          Jak słońce - które musi być 

              Choć czasem piecze w kark

                   Chciałam....

Przecież akceptujesz

    Wiatr

        Deszcz

             Słońce

Nawet pioruny brzęczące

Nie straszne ci

A kataklizmy odległe

Bezdusznie odstawiasz mnie na boczny tor

--------------------------------------------------------------

A ja potykam się

   Upadam 

      Wstaję

           Nie panuję nad wahadłem czasu

               Pragnień

                  Marzeń

A ty nie rozumiesz

Nie chcesz wyjść ze swojego kwadratu

Nie dopuszczasz nic i nikogo

Do swojego morza

A ja nie będę kwadratowa

A ja nie będę czarno biała

Będę kolorowa 

Na zawsze

Chciałam być choć raz sobą

Z kimś

A to nawet nie jest pełnia księżyca....

----------------------------------------------------

 Znowu zamarzam w niemocy

Sztywnieją palce

Ból okręca przeguby rąk

Nalewam kolejny kieliszek

Czarownego znieczulenia

Przynosi ukojenie

Patrzę na mój Gródek

Coś mam 

   Coś sobie mam

       Coś mogę transformować jak chcę

Bez pytań

Mam swoje płoty

   Swoje mury

      Czasem tylko chciałabym dzielić się nimi

Myślałam

Że z TOBĄ

Morze pytań

A TY odpływasz beze mnie

Ale dziś mam odpowiedź

   Przez nieoczekiwanie

       Niedogłębne zbadanie

           Niezrozumienie intencji

Zapatrzenie w swoje wszystko

Straciliśmy siebie

Jesteśmy tylko znajomymi z przeszłością....

A to nawet nie jest pełnia księżyca....