I tylko (aż) światełka...

I tylko (aż) światełka

Bez choinki

Bez szminki

Troszkę srebrny blichtr  przyklejam

Tyle choinek na zewnątrz

Zawsze można popatrzeć w okół

Zawiesić bombki wyobraźni

Jak gdyby światła

Karp już nie pływa dawno

A śnieg nie pada

Wyschnięte grzyby czekają

Zapach ciast

Tu i ówdzie

Przypomina o tradycji

Lecz to nie to co naprawdę pamiętam

Przypomnij

Proszę

Tamten moment

Tamten stół

Na którym opłatek

I tylko (aż) światełka

Na choinkę brakło miejsca

Szminka jak mgła

Srebrny blichtr na powiekach

Wystarczy

By przymknąć oczy

I pamiętać ten czas 

Z opłatkiem na stole...

Przedświąteczne natchnienie

Do wyjęcia farb akrylowych (a było już tak ładnie posprzątane), "zmotywowała" mnie moja ulubiona sąsiadka. Jest to osoba niezwykle pogodna. Zawsze uśmiechnięta. Poważnie chora, niepełnosprawna fizycznie, potrafi swoim optymizmem obdzielić tabuny ponuraków. O swoim upadku z fotela i wypadnięciu biodra (sztucznego), opowiada prawie tarzając się ze śmiechu, (morfina jeszcze działa - myślę sobie)... Kiedy mnie złoży jakaś niemoc dostaję piękna kartkę z życzeniami zdrowia, ciastko, owocka... Jest moim zawsze pierwszym, (czasem jedynym), odbiorca/krytykiem fizycznym nowego obrazka.

Ale ostatnio to już przegięła... "Z okazji" mojej aktualnej niemocy, dostałam poetyczną kartkę, paczkę z CIASTKAMI W PUSZCE i szklaną bombkę z aniołkiem w środku. A na drugi dzień, gdy wychodziłam z domu, znalazłam na wycieraczce paczuszkę z czekoladkami. Luksusowymi.

No to wyjęłam te farby.

Betlejem. Mały, okazjonalny obrazek.

I dla Was kochani. Spokojnych Świąt Bożego Narodzenia!

P.S. Do tych czekoladek sąsiadka Annie - nie przyznała się... Więc już nie wiem. Albo bardzo spóźniony Mikołaj, albo bardzo spóźniony wielbiciel...

Niemoc przedświąteczna.

Chora jestem "szmiertelnie". Umierająca. Na grypę. Nie będę opowiadać szczegółów bo są nieapetyczne.
Jedno powiem:
Jak już zejdę z tego świata >> nogami do przodu <<,
To na pewno będę aniołkiem. (O ile już nie jestem).

Krykloczek p.t.. : Dasia aniołek

I jak już będę te skrzydła miała
i jakąś twarzową aureolkę,
to jak wyrwę w to niebo!
To... to... taka WNIEBOWZIĘTA będę.

Majątek Żukowej Mamy

Krykloczek przed lustrem.

JAKŻE JESTEM BOGATA

Popatrzyłam na siebie
Z przodu
I całkiem z boku
W te wszystkie lata
Tyle się nadziało
Tyle utraciło bezpowrotnie

A ileż zyskało się!
Lekcji mądrych
I niemądrych
Głupich niedomówień
Nowych pasji
Zadziwień
Niedowierzań
Przebłysków intuicji
Westchnień
Łez jak grochy
Łez śmiechu (od których zmarszczki)
I bólu
Który nie mija

Zysk brylantowy w marmur oprawiony
Srebrno-złoty wśród szmaragdów
Zysk platynowy na lazurowym tle
Który zawsze będzie
Który nie do odebrania
Noszę ze sobą te skarby zdobyte
I uśmiecham się 
JAKŻE JESTEM BOGATA! 

Z pamiętnika Żukowej Mamy

Żukowa Łąka Górna

Zeszła ze szczytu Baranie i zboczyła ze szlaku do "Żukowego Starego Sadu". Postała tam chwilę by uspokoić emocje i nowe wrażenia. 

Podeszła na Łąkę Górną.

-Poczekam tu na Dziką Rusałkę - pomyślała - i położyła się wśród wysokiej trawy, stokrotek i kąkoli. I z tej pozycji, Żukowa Mama, patrzyła na góry naprzeciw Łąki Górnej.

Chmury kłębiły się stadami szaro-buro...

Słońce nie chciało jeszcze spać. wyglądało jakby broniło się przed zachodem, trzymając promieniami krawędź lasu na górze. Ostatnim krzykiem 

prześwietlało kłosy traw, dając im jeszcze dzienne, przedwieczorne tchnienia.

Chatka w dole, z tej perspektywy, wyglądała jakby wyrosła z trawy, chowając 

w domyśle

i dróżkę

i strumyk

i Stary Sad.

Żukowa Mama przymknęła oczy by zatrzymać obraz...

Powrót do Starego Sadu

Powroty, powroty...

To nie tylko tęsknota i melancholia za tym, co wydaje się w sferze marzeń w danym momencie. To również mój powrót do farb olejnych, z którymi wzięłam rozwód jakiś czas temu. Ale poczuwszy, że mój organizm się chyba "odtruł" toksycznie, więc próbuję się "rozmalować" na olejno.

 To miał być typowy, zwykły landszaft...

Stary Sad

He, jednak moje umiłowanie do "żywego" koloru i zwykłego kryklania przeważyło i zakończyłam pracę na etapie "pogranicznym"...

Zapraszam do mojego Starego Sadu, gdzieś w Beskidzie Niskim 😘

"Syzyfka"...

Już Było... Wiem. Ale znowu jesień... I tak wygrzebałam...

"Syzyfka"

Tyle tylko
Że kula którą toczę
Która wciąż pęka
I bolesne ma rany
Które wciąż kleję 
Srebrnymi nićmi doświadczenia
Którą łatam marzeniami
Tyle tylko
Że tracę siły
By kleić
Zszywać
Marzyć
Tyle tylko
Że wciąż ciekawa jestem
Jakiego koloru słońce jutro
I czy w ogóle...