Srebrna Elena i Błękitny Rick

                                           Utkali swoje gniazdo

                               Biorąc niewiele z poprzednich żyć

                                   Zlepili szybko miód codzienny

                                      Zamykając usta profanom

                                    Srebrna Elena i Błękitny Rick.

Jeszcze mokre...

Posegregowałam zdjęcia z wakacji. Wpis "powakacyjny" się kleci... Lecz, póki co, pomalowałam mieszkanie, potłukłam sobie lewy bok, powalczyłam z gryzoniem i namalowałam wyżej zamieszczony obrazek. 

Jestem niewiarygodnie dzielna ;-), prawda?

Safari

Przechodziłam sobie właśnie w ramiona Morfeusza, konstatując, że lewy, potłuczony boczek, już niedługo będzie mógł być używany - gdy dobiegł mnie od strony okna sypialni dziwny dźwięk. To było: skrob, skrob, szur, szur i pac... Tak jakby coś zeszło i zeskoczyło z parapetu... Spojrzałam w kierunku skąd dochodził dźwięk. W poświacie księżyca i lampy pod moim oknem - ujrzałam na podłodze koło kaloryfera - nieruchomą kulkę. Z uszami i wąsami, (była an fas). Popatrzyłyśmy sobie głęboko w oczy. Po czym delikatnie namacałam sznurek od światła nad moim łóżkiem i zaświeciłam lampę górną. Kulka odwróciła się bokiem (pokazując jaki ma długi, wstrętny, mysi ogon), i niespiesznie potuptała za regał z książkami. Wydawało mi się, że pokazała mi środkowy palec u przedniej łapki... Ale były to pewno senne omamy...

 Ciężko było usnąć, no bo nie wiesz, czy taki zwierz nie zechce przytulić się do twojej poduszki... Ale nasłuchiwanie bez rezultatów zmęczyło mnie i parę godzinek przysnęłam. 

Rano, na skype i do Siostry po odsiecz. Bowiem po "obdukcji" sypialni, znalazłam pod oknem nieliczne bobki mysie, a na MOIM WEZGŁOWIU DWA!!! 

Planujemy safari. 

Potwór nocny

Zanim Siostra przyszła, zdjęłam z regału książki, aby to ciężkie monstrum przygotować do odsunięcia. Okazało się, że środkowe półki da się wyjąć. Regał drgnął. 

I tu ciekawostka. Bobki mysie urywały się tuż przy regale i więcej żadnych śladów myszy ani po myszy... No ulotniła się i tyle...

Skoro ściana wolna, to (niestety), malowanie sypialni nie poczeka do przyszłego tygodnia aż całkiem wydobrzeję... Należy wykorzystać i pomalować dziś. Przynajmniej w/w ścianę. Pojechałyśmy więc do Gammy po farbę i kupiłam również łapkę na myszy, szt. 2. 

"Ubranko" rozebranego regału ułożone w pozycji "z dostępem do łóżka", gdyby nie udało się opanować ściany dziś...

Ścianę udało się opanować. Pomalowana. Teraz czekam na Renię by regał mógł wrócić na swoje miejsce. Oczywiście został on obejrzany dokładnie, a mała dziurka w miejscu schodzenia się spąg podłogowych - zaklejona.

P.S. Podczas malowania ściany snuły mi się retrospekcje z innej nocy, przed wakacjami, gdy również słyszałam pod oknem dziwne skrobanie. Pomyślałam, że sąsiad z dołu ma nową przyjaciółkę i tak się "skrobią". Tym bardziej, że jak ostukiwałam ścianę ( w środku nocy), to ktoś mi odstukał...

No nie wiem teraz... 

W każdym razie, jak by na to nie patrzeć, to safari nie było... Jest odmalowywania mieszkania ciąg dalszy...

A u mnie sezon ogórkowy bez ogórków....

Mam w lodówce jedną sałatkę z ogórkiem, pomidorkiem, jajem i sałatą. I to wszystko co mogę aktualnie powiedzieć o ogórku w moim domu. A w gniazdku jest remont... A "sezon ogórkowy" trwa w moim wirtualnym świecie. Jestem tak zajęta w realu, że: 
                -   zdjęcia z wakacji NIE posegregowane,
                -   posty w głowie tematycznie lub chronologicznie
                     NIE ogarnięte 
                -   obecność wirtualna ograniczona do minimum.
Do Polski, na wakacje pojechałam z bólem w lędżwiach, lewym biodrze aż do stopy. Czyli odezwała się moja dyskopatia o neurologicznym podłożu. Postanowiłam, że rozejdzie mi się po kościach. Chodziłam po górkach, wystawach, kinach; jeździłam na rowerze po kamienistych ścieżkach, i..... prawie się udało. Ból doszedł do barku a stopa spuchła i nie akceptuje żadnych butów, poza rozczłapanymi tenisówkami.
Zamówiłam sobie wizytę u lekarza domowego. W minioną środę. W międzyczasie postanowiłam odświeżyć mieszkanie. 
Zaczęłam, w sobotę a więc tydzień temu...Te kilka murków w "salonie"trwało wieki...Do wtorku włącznie. Wieczorem wymyłam okna od wewnątrz, ostatni maz na ramie i schodzę.
a raczej frunę, gdyż nagle "wcięło" mi nogę. Lewą. Więc zawiadamiam, że nie da się latać bez skrzydeł lub miotły... Wylądowałam, mało elegancko, na moim CHORYM LEWYM BOKU, pomiędzy stolikiem z marmurowym blatem a antycznym krzesełkiem.

Fragment z dziennika, który sobie kontynuuje wieczorkiem przy TV

Widzę teraz, że na tym "krykloku" wcięło mi nos. No cóż. Nie takie rzeczy się traciło.
Do pana doktora dotarłam, dostałam prochy przeciwbólowe i masażystę, który mi rozmasowuje tu i ówdzie swoimi silnymi, młodymi rękami.... ;-)
Jutro zabieram się za pracownię. Obiecuję, że nie będę fruwać bez odpowiedniego sprzętu...

  

Pierwszy "etap" wakacji naznaczony.... Grenlandią...

Z lotniska Katowice-Pyrzowice odebrała mnie Ada. 
- Myślałam, że będziecie razem z Mateuszem... - rzekłam.
- Mateusz jest w domu, ma różne spotkania przed wyjazdem...
  Ale my pojedziemy teraz do rodziców na obiad i uzgodnienia 
  wspólnego wyjazdu do Mszany - dodała szybko.
OK. Wydało się logiczne. W końcu jest ostry sezon w fachu filmowo-fotograficznym, więc musi Żuczek uwijać się przed wyjazdem na Żukowszczyznę. Tak pomyślałam sobie jako Mama Żuka.
Obiadokolacja była, jak zwykle u Elżbiety i Marka, znakomita.
Zakończona deserem w postaci tarty z truskawkami.
Wieziemy do domu pół blaszki dla Żuczka.

Przez cały czas miałam wrażenie jakiejś tajemnicy...

Mateusz skoczył na dół po winko na specjalne okazje...
I oznajmił, że jedzie na... Grenlandię. Za trzy dni...

Po pierwszym szoku mój organizm zaczął przyjmować informacje o wyprawie żeglarsko/wspinaczkowej na Grenlandię. I o tym, że mój Żuczek będzie to filmował.
http://ekstremalnieiwysoko.pl/

Organizm przyjął również truskawkę

A później wszystko zaczęło stawać na głowie. Przygotowania do ekspedycji zmieszały się z emocjami złożenia przez Adę pracy doktorskiej. I mieszanka wybuchowa gotowa. Zapalnik niepotrzebny.
Wystarczą emocje. Na całe szczęście pozytywne. Tyle uczucia...

Żuk spakował się i odleciał... 
W domu zostały kobiety. 

Z dziennika "wakacyjnego i nie tylko"

Kotek Nastii kontroluje

Przed spakowaniem...

Kobiety pozostałe w domu po odlocie Żuczka, zaczęły intensywnie organizować sobie czas przed wyprawą na Żukowszczyznę.
Kino, wernisaż, muzeum. Spacer wieczorny, spotkania.
Moja Gosia, jedyna przyjaciółka od podstawówki i "nasza" herbaciarnia w Sosnowcu.
Wypad do Krakowa. 
Jaki Kraków jest (piękny), każdy wie. I nie będę popisywać się fotkami. Tylko dwoma, z Kazimierza, gdzie jadłam pyszności (szyjki gęsie nadziewane wątróbkami), w towarzystwie blogera Tetryka. 
Rozczarował trochę Mocak (Muzeum Sztuki Współczesnej).

Nie ma drugiego takiego miejsca...

Mama Żuka w zielonkawym worku na kartofle

A pomiędzy, sms-y Grenlandia-Polska, sprawdzanie w internecie pozycję Berga, jachtu, na którym płyną. Jeszcze wtedy była łączność...

C.d.n.

Ostatnia noc przed powrotem

Spuściłam kotary rzęs
Lecz spektakl trwa
I tyle obrazów przesuwa się na zapleczu...

Tłok pod powiekami.

Scenki przeganiają się
Śmieją radośnie
Wszystkie przecudne choć każda inna.

Błysk flesza
Fotki ze spotkań z przyjaciółmi
Przycupnęły w kącie wielkiej sceny.

Kozy na drodze
I lasy i łąki na pagórkach
A tam wąwóz co dech zapiera.

I znowu bliskie spotkanie przy kawie
Słowa co koją niepokój
Uśmiechy co dają nadzieję.

Tyle światów...

Tłok pod powiekami.

Te strawy dla ciała
Te strawy dla ducha
I gęsto od wspomnień i rozmów gorących.

Przywitania ściskają się z pożegnaniami
Do następnego razu
Zapadają się w przypomnienia.

Tłok pod powiekami.

Jak spać 
Gdy uspokoić w szeregu pięknych obrazów nie można?
I nawet kolejna lampka wina nie pomoże...

Bo taki tłok pod powiekami...

Baby Dagi lato

I dziś kilka fragmentów z wakacyjnego, (i nie tylko), ilustrowanego dziennika...

      Segregowanie wakacyjnego materiału trwa :-)  

Mamy Żuka dwa dni przed wakacjami

Mama Żuka zaczęła szykować się do odlotu, tydzień przed...
Pierwszym krokiem jaki poczyniła w tym kierunku było spontaniczne pójście do fryzjera. Na pytanie: "wat doe wij?" -  "heel kort knippen"- padła odpowiedź z ust Mamy Żuka. Czyli, bardzo krótko tniemy. Było krótko przecież. Bo te pięć piór, które M. Ż. ma na głowie nie nadają się do hodowli "kokowej". Ale i tak ilość pierza, która znalazła się na podłodze po operacji cięcia, zaskoczyła wszystkich obecnych. Efekt na głowie M. Ż. również. Fryzjerka prawiła komplementy, że to niby nie każda w słusznym wieku ma odwagę, a Mama Żuka stwierdziła: Odrosną. 
Po wakacjach. 
A póki co, wygodnie w schronisku n.p., a gdy pójdzie się na jakieś spotkanie na szczycie , założy się kapelusz albo berecik...

Następnym krokiem przedwakacyjnych przygotowań było: "ale co ja na siebie włożę"   i 
DO CZEGO SIĘ SPAKUJĘ? Padło na plecaczek w charakterze małego bagażu podręcznego do samolotu... I tu zaczęły się schody... Sypialnia wygląda jak pobojowisko,  na środku mały, bidulek-plecak, który ma spełnić określone wymagania zwane parametrami...
Ok. Plan jest w głowie. Realizacja jutro. A dziś M. Ż. przygotowała swoje szpony. Wszystkie 20 paznokci (przepraszam, 18, bo najmniejszym "stópnym" paluszkom, Bozia poskąpiła tychże), zostały wypiłowane, wypicowane i pomalowane neutralnym kolorkiem. Pięknie. No i przy czółkach dolnych trochę jogi było, bo przecież Mama Żuka w ogóle nie tyje, tylko jej się figura zmienia...

Mama Żuka z przyrządami do paznokci

A wszystko to po to, bo Mama Żuka na Żukowszczyznę się wybiera! Oczywiście z Żuczkami ;-).
I tym optymistycznym akcentem Mama Żuka robi pa, pa - do ...
po wakacjach. 

O tym jak poszłam sobie, a wcale mi się nie chciało...

 Nie chciało mi się nic a nic.
Ale dziś rano "czatowałam" sobie z moim Najprzyjacielskim Przyjacielem, (z polskich, "głębokoartystycznych" czasów), o moim egzystencjonalnym kryzysie ;-). I NP powiedział: idź w naturę - wyjdziesz z doła.
Poszłam.
Ale zanim do tego doszło, to odebrałam moją Big Zoes od lekarza, (w charakterze "podpórczegosekurity" byłam, żeby mi się Siostra z tym ciężkim rowerem nie wykopyrtnęła gdzieś). Razem poszłyśmy do apteki i pobrały worek medykamentów przepisanych przez naszego przystojnego pana lekarza, pierwszego, drugiego a czasem nawet trzeciego kontaktu. W domu natychmiast zastosowane zostały zalecone: 
1. trąba do wdychania, która wygląda jak mała armata z wtykniętym nabojem do wysyłania na księżyc,
2. tabletka z antybiotykiem,
3. jeszcze jedna tabletka, (która według mnie ma rolę rozszerzająco- rozweselającą), 
Po 15 minutach po zażyciu, zniknęła Siostry siność ust, pojawiło się coś w rodzaju uśmiechu, a oddech przestał świszczeć i w ogóle to się pojawił. Bo go prawie nie było. Tego oddechu. Gdy nabrałam pewności, ze Siostra żyje i nie zejdzie w najbliższych 24-godzinach - poszłam w naturę.
Znalazłam naturę dość szybko. Gnieździ się ona tu i ówdzie w sąsiedztwie mojego zamieszkiwania. No i zrobiłam kilka zdjęć :-)
To jeszcze nie... bo zaczęłam od dzielnicy willowej, gdzie mogłam sobie nawet taki domek... pomarzyć kupić :-)

Ścieżka wyjściowa

Dalej ścieżką

Natura hurtowa

Natura detaliczna

Natura przydomowa i przydrożna

Tak jak wyżej - dodam, że wygolona i żrąca trawę

Pływająca rodzinka w naturze

Kąkolowa natura

 I w ogóle, to cisza piękna była, zakłócana śpiewem ptaków, które robiły sobie zawody w trelach. Było tak cudnie. I nagle ścieżka się kończy... Doszłam do drogi szybkiego ruchu... Kontrast niemożliwy. Odwracam się w lewo - cisza z trelami ptaków, zapach traw. Odwracam się w prawo - samochody, tiry, zapach asfaltu w upale...

A była taka ładna ścieżka...

Skręciłam szybko w jakąś inną ścieżynkę... No bo gdzie mnie tu przyniosło?

Za zakrętem wróciła orientacja w terenie...

 Wróciłam na chwilę w naturę. Ale że moja osobista natura przypomniała o sobie, (włóczyłam się już dobre 1/5 godziny, a na liczniku miałam prawie 7 kilometrów). Ostatnie zdjęcie i tablecik powiedział, że ma dość natury, chce prądu w dupkę...

Już prawie w domu :-)

Powrót był naturalny... ;-)