Jestem

W chmurach...

Otwieram oczy
Świat nie stanął
Kula się toczy
Dzieci do szkoły
Gdzieś gra muzyka
A ból nie znika...

Jeszcze trochę... Powoli bardzo wracam. Jeszcze mi się nie chce, jeszcze nie mam planów i idei na budowanie nowej przestrzeni wokół mnie. Ale bywam tu i ówdzie :-). Czasem coś zjem, czasem coś wypiję i wystawię kolana do słońca :-). Polecam się łaskawej pamięci ;-). 

JEJ PORTRET

Renia, (25-05-1950 --- 07-06-2018)

Byłaś moją inspiracją
I moją błękitną fazą.

Nie zadawałaś się z dzieciakami
Ale rzucałaś się na każdego z pazurami
Kto chciałby mi krzywdę zrobić.

A ja
Nie rozumiałam
Jak można czytać z latarką pod kołdrą
I dlaczego prasujesz lewą ręką

I ja 
Już wówczas 
Malowałam w myślach
Twoje portrety

Piękna moja
Zawsze tyle buntu
Tyle ochoty do dyskusji 
W sobie miałaś
I Tyle miłości
Której okazywanie było tak trudne

Piękna moja
Tyle energii
Tyle ciekawości świata 
W sobie miałaś
I tyle mądrości dla innych
A dla siebie budowanie schodów

Piękna moja
Przytulam Cię całym sercem
Do kwiatów w naszym ogrodzie
I wiesz przecież
Jesteś na stałe w moim pokoju nad światem

Wsparcie...

Prośba ogromna...
Trzymajcie kciuki za moją BigZus.
Jej płuca nie chcą współpracować z ochotą na życie i radością dyskusji...
Przyjmujemy każdą drobinkę dobrej energii.

Rozmowy Mamy Żuka

Dla Mateusza (ur. 29. 05)

Patrzę na ciebie i nie wierzę...

Wciąż w umyśle moim mały żuczek

Co w trawie leży

Liczy mrówcze ładunki

Przęsełka gąsienic

Listeczki tej trawy po lewej stronie

Ledwo na papuśnych nóżkach stanąłeś

Biegniesz wciąż

I nie tylko przed siebie

Ileż to już kilometrów poznawczych

Broda ci rośnie

Grzywka siwieje

Żucze poczynania

Czasem wciąż w sferze przemyśleń

Czasem już w sferze osiągnięć

Zdobyte góry

Przepłynięte morza

Lecz jeszcze tyle krain niezdobytych

I lasów

Kula gnoju którą toczysz

Obrasta w obrazki w kamerze

W klucze do nowego domu

W części do "Dyskoteki"

W firanki do tracka

W ciekawostki ze świata

W doświadczenia najważniejsze

Patrzę na ciebie i nie wierze...

Kolaż Żuczkowy

Następny solenizant... A tak w ogóle, to znowu przeleciał przez moje gniazdo, (z piątku na sobotę). Było superowo. Taki tajfun w gnieździe osiadłej na nudnych laurach Mamy Żuka, bardzo dobrze robi na krążenie krwi. No i na menu na stole 😋.

Szparagi (z dodatkami)

Bef, który rozpływał się w ustach (tez z fasolką bo już była obrana)

Ślepota na urodę życia

Urodzinowy bukiet

Spacer

Do parku wybrałam się słonecznego ranka

I myślałam, że jest on tuż za rogiem

Lecz był on już za drzwiami sieni.

W sąsiednich ogrodach

Wśród szalonej zieleni

Kwiaty wybuchały kolorami

Tam czerwień

Tam żółte iskry

Tam amarantowe ogniki.

A niebo takie błękitne było

Jak na wyretuszowanych fotografiach z wakacji.

Delikatny wietrzyk 

Łagodził figlowanie promieni słonecznych

Po odsłoniętych ramionach.

Codziennie chodzę tędy 

Od lat...

I nie widziałam?!

Tak, wiem:

Ślepota "gęstości pod sufitem"

Ślepota splinu i kolejki problemów

Zakłada klapki konia na oczy.

Ale nie daję się przecież. 

Weszłam w łagodny cień "mojego parku".

Pachnie spokojem/niepokojem

Nowe ptasie pokolenia panują

Na straży huba stuletnia stoi

Fontanna tam gdzie zwykle

I ta wieża mieszkalna

Jak forteca broniąca dostępu do "mojego parku".

A ja taka ślepa byłam...

Kilka ilustracji do powyższego tekściku.

To właściwie ogród-park w prywatnej rezydencji na tyłach "zameczku"

Jeden z mosteczków

Huba wiekowa

Tata łabądż

Kaczy tata

Kacza mama z przychówkiem (w trawie schowanym..)

Pani łabędziowa z potomstwem

Za pochyłym drzewem jest fontanna. Naprawdę :-)

Brama boczna "kasztelu"

Od głównej bramy

Próba zbliżenia...

Od tyłu...

Sesja "zamkowa" zakończona :-)

Melduję również, że w mojej budce ptasiej (na trzecim piętrze) i w tym roku wykluły się sikoreczki. Trzy widziałam na własne oczy wyfruwające na pobliskie drzewa. Było jeszcze jedno maleństwo przed nimi (wcześniak...), które nie przeżyło zimnej nocy na betonowych kaflach. No cóż. Nie ingeruję w naturę. I tak troszkę babcią się czuję 😉.

A kuku... i fruuu

Przystanek u sąsiadki.

A kuku... następny jestem, tata woła...

No co... skrzydła w ruch!

Rodzic dumny...

A drugi rodzic na gałęzi mini jabłonki. 

No to buziaki 😘

Powroty czyli wypalona przeszłość

Tak kiedyś bywało... ręce musiały być zajęte... a teraz to już tylko szydełko... ;-)

No więc moja BigZus będzie robić firankę by zająć ręce. Albowiem powyższe wcielenie grozi jej [przynajmniej] powrotem do różnej maści namordników, wtyczek w nosie, rurek w gardle oraz współpracy z aparaturą jak z filmu SF. Uciekła tej kościstej... Pokazała jej środkowy palec, a może nawet dwa... (jako że posługuje się moja siostra, zarówno prawą jak i lewą ręką, w zależności od potrzeb).

Horrorek rozpoczął się 13-tego kwietnia, w piątek. Ale nie będę rozpisywać się "medycznie". Chciałam wspomnieć o aspektach ludzkich i t.z.w. przyjaciołach. Renia bowiem jest zwierze towarzyskie i pomocne bardzo gdy ktoś pomocy potrzebuje. Kiedy jednak okazało się, że łyka samodzielnie, a nawet wstaje z łóżka - to poniektórzy pochowali się po kątach gdy córa Reni oznajmiła, że remontujemy jej mieszkanie. Pozostała tylko wierna koleżanka, która przywoziła prowiant i witaminy dla połowy szpitala, oraz inna, która pomogła w sprzątaniu w minioną sobotę. Akcja rozpoczęła się w czwartek, w piątek wiozłyśmy z siostrzenicą na rowerach 20 litrów farby + inne akcesoria malarskie. Jeszcze mały skok na wizytkę do szpitala i wiemy: Renia wychodzi w poniedziałek! (dziś czyli)! 

Robota paliła nam się w rekach (oj, moje biedne rączki), "młoda" malowała sufity i różne wysokości, ja kąty i doły. W niedzielę mała wizytka w szpitalu z "ciuchami cywilnymi" i końcówka wyrobniczej pracy poremontowej. Późnym popołudniem, ukończywszy przydzielone zadania, wybrałam się do własnego domu. Celem było iść spać o normalnej porze, bo przewóz szpitalny zamówiony był na 8.30. A dojść muszę na piechotę, by załapać się na fajne, duże, wygodne autko z napisem Laurentis Taxi. (No, zwyczajnie wypas w tej Holandii, do sali gdzie przebywała Renia przyszła pani z wózkiem po moją siostrę i zwiozła ją do tego auta, a za to szpitalne taxi płaci ubezpieczalnia...).

Ale wrócę do niedzieli... Miałam przecież tak blisko do domu... Więc torbę z materiałami zawiesiłam na kierownicy. Duża była ta torba... Prawe pedałko, pupa na siodełko, lewe pedałko - nima... Dagmarka ląduje w krzakach, rowek na niej...

A krzaki były kłujące...

Sąsiadka Reni i sąsiad, którzy byli świadkami rzucili się na ratunek. Wydłubali mnie z krzaków, postawili mnie i rower, sprawdzili zadrapania i prostość kierownicy, upchali torbę pod gumy i zatroskani zapytali czy dam radę do domu... Dałam, chyba adrenalina mnie niosła. Opuchnięta kostka dostała okład z octu jabłkowego i nawet przeszło do rana... Renia od rana w swoim domku, w kondycji jakiej nie widziałam u niej od miesięcy. Docierają się z córą, bo Młoda poukładała jej w szufladach...

Ja u siebie. "Liżę rany" i uśmiecham się szczęśliwa, bo...bo świat jest piękny jednak :-) a moja BigZus trwa :-)

P.S. Ilustracje pochodzą z "Dziennika wakacyjnego i nie tylko".

Z serii OPOWIEŚCI MAMY ŻUKA

Mama Żuka (jednego i drugiego), przykucnęła pod liściem, który spłynął jak żagiel dryfującej łodzi. Zadumała się i pomyślała, że taka

cisza - niecisza,

taki spokój - niepokój,

to normalna kolej rzeczy... 

Jej Żuki, jej Żuczki wyfrunęły z Żukowego lasu. Gdzieś tam budują swoje miejsca na ziemi, toczą swoje kule gnoju - jak na przyzwoite żuki - gnojniki przystało.

Ale jak przytulić z okazji urodzin gdy Żuki i ich Żuczkowe  biegają po innych lasach? 

Żuczy sezon urodzinowy otwarty!

--------------------------------------------------------------------------------------

Dla Ady (ur. 31-03)

Podróże Dzikiego Żuczka

Na Żukowszczyżnie cicho jest jak zwykle. Wielkomiastowy zgiełk i pośpiech pozostały w "zaświadomości". Wiadomo przecież, że zaraz będą powroty. Ale tutaj, gdzie słychać tylko Ptasie różne, szum drzew gdy wiatr się ruszy i szemranie strumyka, gdzie za chwilkę będą lądować bąki w kąkolach i motyle w dzikich makach - tutaj Wielkie Zadania mają inny wymiar...

Żukowinka Dziki zaplotła warkocz i zaczerpnęła pełnymi garściami mgłę z Polany Górnej. 

-"Pozamykam ją w koszyczkach i uwolnię sobie w odpowiedniej chwili, gdy w Gnieździe Górnym w Mieście dopadnie mnie zmęczenie"... - tak pomyślała i tak zrobiła, zamykając klapy koszyczków na guziki zrobione z orzechów.

[Jest jeszcze tyle do zrobienia, 

do zbudowania, 

do utoczenia... 

Tyle podróży,

przeczytania książek, 

rozmów, 

patrzenia sobie sobie w oczy, 

rachunków do zapłacenia, 

spiżarni do wypełnienia, 

słów do powiedzenia 

i marzeń do przekucia...] - takie myśli przesuwały się leniwie przez śliczną główkę Dzikiego Żuczka, która ładowała baterie na słońcu okalającym Żukowszczyznę i najbliższą okolicę. 

Wizja powrotu do Gniazda Górnego w Mieście - nie była ponura. Była radosna. Wróci przecież, (ze swych podróży do innych, odległych lasów), Żuk M.

 I razem:

uzupełnią spiżarnię,

zrobią nowe filmy,

wypiorą skarpetki,

popatrzą sobie w oczy,

i będą rozmawiać, opowiadać co widzieli,

co chcieliby zobaczyć,

co zrobili

i co chcieliby zrobić...

A jak przyjdzie czas, potoczą swoją Kulę Gnoju na Żukowszczyznę...

Dla Jareczka (ur. 07-04)

Przekładam zdjęcia,

Przytulam wspomnienia:

Żuczka pierwsze pozowanie,

Pierwszy sakrament w kościele,

Pierwsze kroki nieporadne,

Pierwszy czarujący uśmiech anielski taki

I anioł w kamieniu wykuty,

Pierwsza dziewczyna w łóżeczku

I pierwszy koń na kółkach

A ostatnia przecież pielucha...

Pierwsza klasa,

Pierwsza komunia,

Pierwsza gitara i być może ostatnia...

Pierwszy raz widzę: oczy nie są już ciemnobłękitne...

A włosy skręcają się w ciemne loki...

Pierwsze dziewczyny za pierwsze płoty

Pierwszy dom i pierwsze prawdziwe kłopoty...

Pierwsza myśl, że pędzi ten czas

I ta następna

Że zawsze

Że jeszcze

Jest jakiś pierwszy raz...

Kolaż z Żukiem Pierworodnym w roli głównej

------------------------------------------------------------------------------------------------

Ciąg dalszy nastąpi w odpowiednim momencie :-).