Gęstość, część druga.

 Gęsta stałość

Troszkę tylko zamglona

Otula mnie

Pozwala nie tylko ciepło pamiętać

Pozwala żyć

Tu i teraz

A może nawet później...

Już nie mami poszukiwanie drogi prostej

Taka przecież nie istnieje

Zawsze trafi się jakiś dół

Zakręt

A może nawet góra...

Żyję nie tylko powietrzem

Żyję również chlebem i wodą

Którą chętnie zamieniam na wino

A może nawet  na skrzydła...

Zeszło trochę, zanim dotarłam truchcikiem do części drugiej ;-)

Całkiem sympatyczny projekt zrealizował się w mieszkaniu Pana Muza, który zapragnął mieć tło do swoich zeberek w klatce. Na ścianie między oknami. Zeberki przybyły w małej klatce. Małe przecież to ptaszki. 

Sympatyczny starszy pan, który już nie "ogarnia" swojej "ptaszkowni", postanowił pożegnać się ze pupilami. No to i ja zdecydowałam się na skrzeczące ziółtodzioby. 

 Starszy Pan wraz z podziękowaniem za ptaszki, otrzymał szkic/rysunek. Taki szybki portrecik.

Następnie przyszły większe klatki, budowanie willi dla ptaszków i uczenie się ich zwyczajów. No i ściana/tło dla ptaszków Pana Muza "poszła pod nóż". Pod pędzel i kilka tubek farby ;-). Poniżej, nieskładna składanka z pracy twórczej, na ścianie, na stole i z asystą Pana Muza. 

Jak widać zdarzały się również przerwy na piwko...

Nie udało mi się zrobić zgrabnego zdjęcia willi zeberek. Te ptasie są za szybkie... Uwijają się błyskawicznie ze swoją ptasią działalnością. Efekty już są.

Jak już będzie dzień, to postaram się zrobić zdjęcia willi M & M, oraz M & F. I dorzucę gdzie trzeba i co trzeba.

Dodam jeszcze tylko, że pracuję nad wspomnianą w poprzednim wpisie PPR, zajmując się w przerwach innymi, niezwykle ważnymi sprawami.

A to willa na parterze dla M&M i z Panem Muzem.

A oto willa na trzecim piętrze dla M&F w przestrzeni "miejsca niejednej zbrodni".

No, wykonałam !!! ;-) 

GĘSTOŚĆ, część pierwsza

Uśpiona

Wciąż szukam spokoju

Niby w letargu twórczym

Miotam się po życiu

Szukając choćby jednej drogi

A tu tyle poplątanych ścieżek

I wszystkie trzeba przedeptać

Sprawdzić

Czy istnieje ta prosta

Ta bez nieoczekiwanych zakrętów

Bez dziur i kamieni

Bez wystających z przeszłości korzeni

Taki optymizm poszukiwacza

Drogi prostej

Drogi cichej

Dyskretnie ukrytej.

Kiedyś na tablecia

Nie, nie jestem smutna jesiennie, tylko troszkę zmęczona...

Zaczęłam bowiem gromadzić  zajęcia "domowe", drobne, miłe, zdawałoby się do przeskoczenia bez wysiłku fizycznego i bez poplątania skromnych moich zwojów mózgowych.

Kiedy jednak przybył nowy, zamówiony rower w elementach i bez instrukcji składania, oraz (tego samego dnia) duża klatka dla moich ptasząt, (też do złożenia), troszkę mi się mieszkanie zwęziło... Nawet, ( o pierwszej w nocy), pomyślałam sobie, że schowam ambicje konstrukcyjne do kieszeni i poproszę (jutro, dzisiaj później), K. J. o pomoc. Klatka była pikuś. Tyle tylko, że Miro & Frida ją olewają i dalej obsrywają moją niedoszłą "panoramę prawie racławicką".

Przyszedł K. Jos. Z walizką właściwych narzędzi do roweru. Powymieniał złe śrubki na dobre, odwrócił to co było na odwyrtkę zamontowane i polecił podkręcanie samodzielne śrubek. Wykonałam. Kiedy jednak zobaczył zamontowaną przeze mnie lampkę przednią, stwierdził: "typisch vrouwelijk".

Naprawdę nie wiem czemu... trzyma się mocno, świeci, więc o co chodzi...

Taki powinien być efekt końcowy :-), no i jest :-)

A tutaj radość tworzenia :-)

Ale po kolei...

Bo pomysł "panoramy prawie racławickiej" powstał jakieś dwa miesiące temu. Oczywiście za sprawą K. Josa, który wynalazł ramę z "printem" na płycie 130 x 110. Sugestia rurmondzkiego motywu przyjęła się entuzjastycznie, aczkolwiek przyznam, że chyba przerosła trochę moje fizyczno-malarskie możliwości... Ale się maluje. Z doskoku. Musiałam jednak przemeblować moje "miejsce zbrodni", gdyż nie miałam odejścia... 

Fazy obrazeczka... A gdy już niebo było "zagospodarowane" to moje ptaszęta stwierdziły, że tam właśnie jest ich ulubiona zasiadówka. Znakomite miejsce do mienia wszystkiego na oku, do startowania, oglądania TV, zaczepiania wielkoludę, która daje jeść i wygłupia się przed żółtodziobami.

A to faza aktualna. Stwierdziłam, że Żółtodzioby bardzo dobrze komponują się kolorystycznie z obrazeczkiem i są świetnymi kumplami w tworzeniu. Szczególnie gdy chodzi o "dopieszczanie" nieba... Obesrałki jedne...

Mam nadzieję ukończyć wkrótce obrazeczek. Należy mu się. Pomiędzy fazami czynienia "panoramy prawie racławickiej", działo się co nie co. A co? Ujawnię w drugiej części.

C.d.n.